Emotionele blokkade

Ik vertrek zonder adres en TomTom. En verdwaal. Eén aanwijzing had ik namelijk niet gehoord: bij de eerste rotonde. Ik had zo’n zin in dit gezellige uitje dat ik gehaast al onze spulletjes bij elkaar aan het zoeken was en dus blijkbaar niet goed luisterde naar de uitleg. Gelukkig kon ik haar bellen en gaf ze me verdere uitleg. Vol goede zin op weg naar plezier blijkt zoiets simpels als drie keer links dus al lastig. Herkenbaar?

“Ik hoef niks meer”

En dan dit: ik werd laatst aangesproken door een bekende. Zij was met haar moeder bij de specialist geweest. Moeder en dochter vreesden voor kanker. Een angstig traject van onderzoeken volgde. Hoe groot was de opluchting toen zij te horen kregen dat hun vrees en zorgen ongegrond waren! Het bleken ‘gewoon’ cystes. Uitleg over wat hiermee te doen volgde. Moeder kwam blij thuis."Pff, alles is van mijn schouders af gegleden; ik hoef fijn niks meer!" Maar dochter wist anders: "Mam, je moet nog wel iets aan die cystes laten doen hoor, zei de dokter." "Echt? Nou, volgens mij niet hoor. Ik kan me niet herinneren dat de dokter daarover nog iets gezegd heeft." Waarop dochter moest bekennen dat ze zelf ook niet meer precies wist wat de dokter nou gezegd had. Alle emoties die door die spreekkamer gierden, hadden de informatieverwerking geblokkeerd. Een bekend mechanisme. Hier helaas met de vervelende uitwerking van opnieuw twijfels en zorgen.

Te emotioneel betrokken

"Maar waarom schrijft die dokter dat dan niet even op voor ons, hij maakt toch ook een brief voor de huisarts?", vroeg de dochter mij. Ik vroeg haar of ze dat als ondersteunend derde oor, misschien zelf had kunnen doen. Maar nee, zo werkt het dus blijkbaar niet als je emotioneel betrokken bent.

De veelgeroemde kracht van het derde oor in de spreekkamer blijkt soms -vaak?- niet zo sterk. Aanwijzingen opvolgen lukt pas goed als er ook echt geluisterd kan worden. En emoties blokkeren het luisterend vermogen. Het is goed ons dat te beseffen en hierop te anticiperen.

Elke de Quay (@ElkedeQuay)